نسخهای از مهندسی که الیزابتا چرچی به عنوان استاد دانشگاه ارائه داده و به دنبال توسعه آن است، فراتر از ساخت جادهها یا پلها است؛ او به دنبال درک ساختار تصمیم گیری افرادی است که از آن جادهها و پلها استفاده میکنند.
هزاران سال است که دانشمندان و متفکران مختلف به دنبال درک این موضوع بودهاند که چرا انسانها تصمیمات خاصی میگیرند، چه چیزی در این تصمیم موثر بوده و چگونه میتوان بر گرفته شدن یا نشدن این تصمیمات تأثیر گذاشت. الیزابتا چرچی، استاد جدید مهندسی در دانشگاهNYU ابوظبی، توانسته از واقعیت مجازی برای مطالعه انتخابهای افراد استفاده کند و این تمایلات متغیر را به فرمولهای ریاضی دقیق تبدیل کند که میتوانند به کشورها در ساخت آیندهای پایدارتر کمک کنند.
چرچی میگوید: «تحقیقات من در مرز میان مهندسی، اقتصاد خرد، روانشناسی و جامعهشناسی قرار دارد چرا که به نحوه تصمیمگیری مردم در حوزه حملونقل به کمک فناوریهای واقعیت گسترده میپردازد.» چرچی استاد مهندسی شهرسازی و استاد مرتبط شبکه جهانی در دانشکده مهندسی تاندون دانشگاه NYU نیویورک است.
چرچی در مصاحبه با رسانهها گفته: «دولتها هزینههای زیادی صرف بررسی امکان استفاده از وسایل نقلیه خودران در شهرها میکنند. یکی از پرسشها این است که آیا مردم از آنها استفاده خواهند کرد یا خیر؟ چطور می توان این مساله را پیش از اجرا درک کرد؟ آیا مردم، به خصوص افراد مسنتر به این که هیچ رانندهای در خودرو نیست اعتماد میکنند؟ تمام این مسائل باید پیش از اجرای چنین پروژهای به درستی درک شوند.»
چرچی زمانی که در بریتانیا بود به مطالعه استفاده از تاکسیهای خودران پرداخت و قصد دارد این پژوهش را در ابوظبی با رویکردی جدید و مبتنی بر ترکیب ریاضیات و واقعیت مجازی ادامه دهد، با استفاده از دادههای واقعی مسافران تاکسیهای خودران موجود در این شهر و اطلاعاتی که در یک محیط مجازی در آزمایشگاه NYUAD جمعآوری خواهد کرد این اقدام نوآورانه رخ خواهد داد.
چرچی مشغول ساخت آزمایشگاهی پیشرفته، نوشتن نرمافزارها و تدوین برنامههای تحقیقاتی مرتبط است تا از واقعیت مجازی برای این تحقیق علمی استفاده کند. این آزمایشگاه محیطهای غوطهور فراهم خواهد کرد که در آن شرکتکنندگان میتوانند با وسایل نقلیه خودران در شرایط کنترلشده تعامل داشته باشند.
کار چرچی در حوزه واقعیت مجازی منحصربهفرد است زیرا از فناوری برای درک عواملی که بر انتخابهای حملونقل مردم تأثیر میگذارند، مانند عادت، تأثیرات اجتماعی و ویژگیهای خود سیستم حملونقل، استفاده میکند. این درک سپس به مدلها و فرمولهای ریاضی تبدیل میشود که میتوانند برای مقایسه راهحلها، پیشبینی نرخ پذیرش، محاسبه منافع کاربران و ارائه اطلاعات به سیاستگذاران استفاده شوند.
او میگوید: «یک بخش از کارم را بیشتر از همه دوست دارم و آن زیاد به شهرسازی مربوط نمیشود. بیشتر به تکنولوژی مربوط است!»
چرچی باور دارد هنوز بسیاری از راهکارها و ایدههای مرتبط با فناوریهای واقعیت گسترده به درستی شناخته و مورد استفاده واقع نشدهاند. وی باور دارد خلق تجسم سه بعدی و تجربههای غوطهور می تواند تغییرات بسیاری در فرایندهای تولید عمل ایجاد کنند.